با توجه به آخرین تحقیقات چاپ شده در مجله روانپزشکی زیستی، افزایش سطح مایع مغزی نخاعی در کودکان و می تواند تشخیص بالقوه ای برای اختلال اوتیسم باشد.
مطالعات بیشتر نیز این موضوع را تایید کرد و می توان از آن اولین نشانگر اوتیسم باشد.
اوتیسم بیماری است که توانایی فرد برای تعامل و ارتباط با دیگران را تحت تاثیر قرار می دهد.
تخمین زده می شود این اختلال یک کودک در هر ۶۸ کودک را در تمام گروه های اقتصادی و اجتماعی، نژادی، قومی تحت تاثیر قرار می دهد.
در حال حاضر، تشخیص اوتیسم کودکان در سن ۲ سالگی امکان پذیر است، اما بسیاری از تشخیص ها تا زمان های بسیار بعد اتفاق نمی افتد. با وجود تحقیقات زیادی که تا به حال انجام شده است، هنوز هیچ نشانگر قطعی برای اوتیسم وجود ندارد.
مایع مغزی نخاعی (CSF) یک مایع بی رنگ است که مغز و نخاع را احاطه کرده است. آخرین یافته نشان می دهد که سطح این مایع به طور بالقوه می تواند اختلال اوتیسم را پیش بینی کند.
بررسی مایع مغزی نخاعی و اوتیسم مایع مغزی نخاعی (CSF) بصورت یک بافر فیزیکی از آسیب به مغز محافظت می کند. تا همین اواخر، این تنها نقشی بود که برای مایع مغزی نخاعی تصور می شد. با این حال ، مطالعات اخیر نشان داده اند که CSF نیز به عنوان “سیستم تصفیه محصولات جانبی متابولیسم مغز ” عمل می کند. زمانی که سلول های مغزی شروع به کار می کنند، محصولات سمی مانند پروتئین التهابی تولید می کنند. مایع مغزی نخاعی این ترکیبات را به طور منظم فیلتر می کنند و چهار بار در روز تعویض می شود.
مطالعه انجام شده در سال ۲۰۱۳ – توسط دکتر مارک شن (Mark Shen)- محقق تحقیق پیش رو- رابطه بین مایع مغزی نخاعی و اوتیسم را مورد بررسی قرار دادند. یافته های منتشر شده نشان داد، مایع مغزی نخاعی کودکانی که دچار اوتیسم هستند به طور قابل توجهی بیش تر از نوزادان که به این اختلال مبتلا نیستند.
با این حال، در این مطالعه فقط ۵۵ نوزادان مورد بررسی قرار گرفت، که تنها ۱۰ نفر از آن ها دچار اختلال اوتیسم بودند. برای بررسی بیشتر این رابطه، دکتر شن با دکتر جوزفئپیون (Joseph Piven ) از دانشگاه کارولینای شمالی (UNC) دانشکده پزشکی از بخش تصویربرداری مغز نوزاد همکاری کردند.
این پژوهشگران همچنین از منبع ارزیابی بالینی شبکه ای اوتیسم دانشگاه پنسیلوانیا (UNC)، دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و دانشگاه واشنگتن استفاده کردند.
مایع مغزی نخاعی و بازبینی اوتیسم
در این پروژه، محققان ۳۴۳ نوزاد را مورد مطالعه قرار دادند. از این تعداد، ۲۲۱ نفر در معرض خطر بالای ابتلا به اوتیسم بودند چرا که آنها خواهر و برادر بزرگتر مبتلا به اوتیسم داشته اند. کودکان با خواهر یا برادر مبتلا به این بیماری، حدود ۱۴ برابر بیشتر احتمال در خطر ابتلا به اوتیسم قرار دارند. پس از ۲۴ ماه، ۴۷ نفر از کودکان تشخیص به داشتن اوتیسم داده شدند . اسکن MRI از کودکانی مبتلا به اوتیسم با اسکن کودکان سالم مورد مقایسه قرار گرفت.
نوزادان ۶ ماهه که در نهایت به اوتیسم مبتلا شدند، ۱۸ برابر بیشتر مایع مغزی نخاعی از کودکان ۶ ماهه فاقد این بیماری داشتند. در طول مطالعه، محققان دریافتند که مایع مغزی نخاعی CSF در ۱۲ تا ۲۴ ماهگی افزایش پیدا می کند. کودکانی که به نوع شدیدتری از اوتیسم مبتلا بودند، ۲۴ درصد مایع مغزی نخاعی بیشتری در اسکن ۶ ماهگی داشتند. ا افزایش سطح CSF نیز با ضعف مهارت های حرکتی از جمله اندام و کنترل سر در ارتباط بود.
دکتر جوزف پیون (Joseph Piven) در این باره می گوید: “ما هنوز بطور قاطع نمی توانیم بگوییم که جریان CSF نامناسب عامل ایحاد اختلال اوتیسم است. اما افزایش مایع مغزی نخاع نشانه اولیه است که هشدار می دهد، CSF بدرستی فیلتر و تخلیه نمی شود. این موضوع بسیار با اهمیت است چراکه جریان CSF نامناسب ممکن است اثرات مخربی بر روی مغز داشته باشد و می تواند نقش مهمی در ظهور علائم اوتیسم بازی کند.”
همانطور دکتر دیوید جی امارال (David G. Amaral) ، مدیر تحقیقات در دانشگاه (University of California-Davis MIND Institute) موسسه می گوید: “تغییر در توزیع مایع مغزی نخاعی در MRI های اوایل ۶ ماهگی یک یافته مهم محسوب می شود.”
به طور کلی، افزایش مایع مغزی نخاعیCSF با دقت ۷۰ درصد می تواند احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکان را پیش بینی می کند. البته، هنوز تحقیقات زیادی باید بر روی مایع مغزی نخاعی انجام شود و بعید است که CSF تنها عامل دخیل در این اختلال باشد. این یک گام مثبت به سوی ساخت تشخیص پیشرفته است.
دکترشن می گوید: “در آینده، این نوع از تصویربرداری های مایع مغزی نخاعی می تواند بعنوان ابزاری برای تشخیص سریع خطر ابتلا به اوتیسم به کمک متخصصان اطفال بیاید.”
اگرچه این تحقیق، بزرگترین مطالعه انجام شده تا به امروز است و نتایج قابل توجهی نیز دارد، ولی تحقیقات بیشتری مورد نیاز خواهد بود. توانایی پیش بینی قبلی از اوتیسم می تواند ابزار بسیار با ارزشی باشد. مداخله و درمان در اولین فرصت می تواند در برخی موارد به جلوگیری از رگرسیون مهارت های اجتماعی و ارتباطات کمک کند.
مترجم: مهسا امام پور
منبع: سایت بنیاد امور بیماری های خاص
دیدگاهتان را بنویسید