باور غلط:
تجویز انسولین برای دیابتی‌ها‌ی نوع ۲ به این معنی است که فرد در کنترل بیماری خود ناموفق بوده است.
پاسخ:
خیر؛ این‌طور نیست. این افراد در مرحله اول دچار مقاومت به انسولین می‌شوند. در این شرایط، لوزالمعده به اندازه کافی انسولین ترشح می‌کند اما سلول‌ها‌ی بدن به خوبی به آن پاسخ نمی‌دهند. در نتیجه به مرور زمان لوزالمعده خسته شده، میزان ترشح انسولین کاهش می‌یابد و فرد به دیابت مبتلا می‌شود.
در ابتدای ابتلا به دیابت، میزان سلول‌ها‌ی بتای لوزالمعده تا حدود ۵۰ درصد کاهش یافته است یعنی نیمی از توانایی این ارگان برای تولید انسولین کم شده است. این توانایی به مرور زمان کمتر می‌شود تا اینکه دیگر لوزالمعده انسولین ترشح نمی‌کند و فرد به تزریق انسولین نیاز پیدا می‌کند. این سیر طبیعی دیابت است و تاکنون روشی برای جلوگیری از آن پیدا نشده است.
بنابراین دیابتی‌ها‌ی نوع ۲ در نهایت به انسولین نیاز پیدا می‌کنند و خود در این امر مقصر نیستند. اما اگر فرد قند خون خود را به خوبی تحت کنترل قرار ندهد این سیر را تشدید می‌کند و زودتر نیازمند تزریق انسولین می‌شود. در مقابل با کنترل مناسب بیماری می‌توان تزریق انسولین را به تعویق انداخت. جالب است بدانید که دیابت در گذشته به دو نوع «وابسته به انسولین» و «غیر وابسته به انسولین» تقسیم بندی می‌شد اما امروزه این نام گذاری به دیابت نوع ۱ و ۲ تغییر کرده است
منیع: خاص پرس
دیدگاهتان را بنویسید